Category: Νέα

Το χρώμα αναμφίβολα διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην αντίληψη της αρχιτεκτονικής στο σύνολο της. Χρησιμοποιείται ως εργαλείο σχεδιασμού των αρχιτεκτονικών έργων προκειμένου να τονίσει τα επιμέρους στοιχεία, την πορεία και την χάραξη αλλά και να καλύψει τις αυξημένες απαιτήσεις στον τομέα της αισθητικής και της ψυχολογίας που ένας συγκεκριμένος χώρος υπαγορεύει. Αποτελεί οργανικό μέρος και αναπόσπαστο κομμάτι της αρχιτεκτονικής σύνθεσης. Ο Theo Van Doesburg, Ολλανδός ζωγράφος και ένας από τους σημαντικότερους εκφραστές του νεοπλαστικισμού (De Stijl) έχει αναφέρει χαρακτηριστικά: «Το χρώμα καθιστά ορατή τη χωρική επίδραση προς την οποία η αρχιτεκτονική τείνει… το χρώμα είναι ένα εκφραστικό υλικό ισοδύναμο με άλλα υλικά όπως η πέτρα, ο σίδηρος, ή το γυαλί.»
Με δεδομένο ότι τα οικοδομήματα επηρεάζουν τον άνθρωπο μέσω των αισθήσεων, το χρώμα δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί μόνο ως διακοσμητική προσθήκη μικρής σημασίας σε μια αρχιτεκτονική δημιουργία. Η επιλογή του χρώματος στις αρχιτεκτονικές κατασκευές δεν υπόκειται σε αυστηρούς κανόνες. Υπάρχουν όμως, πέντε θεμελιώδεις άξονες βάσει των οποίων υιοθετείτε ο χρωματισμός των αρχιτεκτονικών στοιχείων. Αυτοί είναι: η κατασκευή, η λειτουργικότητα, ο συμβολισμός, η ψυχολογία και η διακόσμηση.

Ιστορικά υπήρξαν περίοδοι κατά τις οποίες το χρώμα δεν κυριαρχούσε στις αρχιτεκτονικές κατασκευές. Την εποχή της ασπρόμαυρης φωτογραφίας του 20ου αιώνα όπου τα νεωτεριστικά κτήρια έδιναν τη λανθασμένη εντύπωση ότι ήταν λευκά, επικρατούσε η αντίληψη ότι ο τρόπος για να δημιουργήσεις κάτι μοντέρνο και συμβατό με την εποχή ήταν να μείνεις στις αποχρώσεις του λευκού και του γκρι.
Αυτή ή αντίληψη για κάποιους αρχιτέκτονες ήταν μια ψευδαίσθηση. Για παράδειγμα, στην αρχή της καριέρας του ο Norman Foster, όταν σχεδίαζε high-tech κτίρια, όπως το κέντρο διανομής της Renault στην Swindon δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει το έντονο κίτρινο στα χαλύβδινα «δέντρα» που περιστοιχίζουν το κτίριο με σκοπό να αναδείξει τα δομικά του στοιχεία.

Στον 20ο αιώνα στην Ευρώπη, το ενδιαφέρον για το χρώμα στην αρχιτεκτονική έχει εκφραστεί με διάφορους τρόπους. Δύο όμως είναι οι περίοδοι που ξεχωρίζουν, χαρακτηρισμένες από διαφορετικές αντιλήψεις. Η πρώτη, μεταξύ της δεκαετίας του ’20 και του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, στην οποία οι αρχιτέκτονες οι ίδιοι αντιμετώπισαν το θέμα του χρώματος, είτε με την υιοθέτηση κάποιου είδους πολυχρωμίας, είτε,αντίθετα, με τον αποκλεισμό του χρώματος από το σχέδιο των κτιρίων τους. Η 2η περίοδος , αφορά τη δεκαετία του ’50 κυρίως στην Γαλλία, όπου μια νέα μορφή χρωματισμού των κτιρίων προέκυψε, από την πρωτοβουλία ορισμένων καλλιτεχνών-ζωγράφων.

Πολλά έχουν αλλάξει από τότε στην αρχιτεκτονική. Σύγχρονα έργα στοιχειοθετούν τη δυναμική επανεμφάνιση του χρώματος ως στοιχείο της αρχιτεκτονικής ταυτότητας: οι δημιουργίες του σπουδαίου Will Alsop με τον ιδιαίτερο σχεδόν, καρτουνίστικο τρόπο, που
εισάγει το χρώμα στην αρχιτεκτονική δημιουργία, το βραβευμένο αεροδρόμιο Barajas της Μαδρίτης, έργο του Richard Rogers με την κωδικοποιημένη χρήση του χρώματος που τονίζει την λειτουργικότητα του κτιρίου, αλλά και τα έργα ανάπλασης του Allford Hall Monaghan Morris στο Liverpool και στο Barking.Οι νέες τεχνολογίες και τα καινοτόμα υλικά που αναπτύσσονται διευρύνουν την δυνατότητα του αρχιτέκτονα να πειραματιστεί με το φως και το χρώμα με έναν ενεργειακά αποδοτικό και περιβαλλοντικά άρτιο τρόπο, προετοιμάζοντας το έδαφος για ένα συναρπαστικό μέλλον με οικοδομήματα που θα έχουν περισσότερα χρώματα